Cervicale spondylomyelopathie: het Wobbler-syndroom

WAT IS HET WOBBLER SYNDROOM?
Een hond heeft 7 nekwervels, die onderling met het wervellichaam en twee facetgewrichten aan elkaar verbonden zijn. Het Wobbler syndroom is een complex van afwijkingen aan de nekwervels waardoor het ruggenmerg in de halsstreek samengedrukt wordt. Het gaat hierbij onder meer om instabiliteit van de wervels, abnormale beenvorming, abnormale tussenwervelschijven, etc.. Door deze combinatie van afwijkingen wordt het ruggenmerg beschadigd en aangetast in zijn functie. Hierdoor ontstaat pijn en ongemak.

BIJ WELKE DIEREN KOMT WOBBLER VOOR?
Het Wobbler syndroom kan in principe bij alle hondenrassen voorkomen, maar wordt vooral gezien bij de Deense dog, Rottweiler en de Doberman. Bij de Deense dog zijn het vooral de jonge dieren die aangetast zijn, terwijl het bij de Doberman meestal gaat om oudere dieren. Het is gebleken dat bij de Deense dog voornamelijk de achterste nekwervels en bij de Doberman de voorste nekwervels aangetast zijn.

HOE ONTSTAAT HET?
De exacte manier van ontstaan van het Wobbler syndroom is nog onbekend. Er is in ieder geval sprake van een gestoorde ontwikkeling van de nekwervels. Men vermoedt dat dit syndroom multifactoriëel is, dat wil zeggen dat er verschillende oorzaken tegelijk aan de basis kunnen liggen van het probleem. Het kan hierbij gaan om bijvoorbeeld erfelijke aspecten, gecombineerd met overvoeding, een teveel aan calcium en een snelle groei van de hond op jonge leeftijd.

WAT ZIJN DE SYMPTOMEN?
Een hond met het Wobbler syndroom zal tekens van nekpijn vertonen. De hond zal zijn kop omlaag dragen en alleen met de ogen omhoog kijken als hij geroepen wordt.
De zenuwbanen naar de achterpoten liggen aan de buitenkant van het ruggenmerg en worden dus als eerste aangetast wanneer het ruggenmerg samengedrukt wordt. Daarom treden de symptomen als eerste op aan de achterpoten. De hond kan last krijgen van verzwakking of zelfs verlamming van de poten. Typisch is een hond die “zwabbert” op de achterpoten en stijf loopt op de voorpoten, met de kop omlaag gebogen.

DE DIAGNOSE

1. De symptomen en het ras van de hond
2. Röntgenfoto’s van de hals: hierop zijn de afwijkingen aan de nekwervels zichtbaar. Er kan eveneens een contraststof ingespoten worden, waardoor het wervelkanaal zichtbaar gemaakt wordt en men de precieze plaats van compressie (druk op) van het ruggenmerg kan bepalen.

Door middel van een röntgenfoto van de hals kan eveneens een onderscheid gemaakt worden tussen het Wobbler syndroom en de Discus hernia. Deze aandoeningen geven een enkele keer vergelijkbare symptomen.

DE PROGNOSE
Het Wobbler syndroom is een aandoening die progressief verergert. Op de langere termijn is de prognose ongunstig tot slecht.

BEHANDELING?
De aandoening kan niet worden genezen, maar men kan wel proberen om de progressie van de aandoening te stoppen of te remmen. Dit kan door middel van:

1. Medicijnen: ontstekingsremmers waardoor de druk op de zenuw wordt verminderd.
2. Chirurgie: deze vorm van behandeling is slechts aangeraden in een klein aantal gevallen, aangezien de aandoening meestal al ver gevorderd is wanneer men de diagnose stelt. Er is dan al onherstelbare schade aangericht aan de wervels en het ruggenmerg, waardoor het dier ondanks een operatie toch nooit 100% zal genezen. Door een operatie probeert men weliswaar het proces op een bepaalde plaats in de hals tegen te houden, maar helaas verplaatst het probleem zich daarna soms, waardoor er als het ware een domino-effect optreedt en het dier opnieuw symptomen krijgt.
3. Aanpassingen aan de omgeving: voer- en drinkbakken kunnen soms wat hoger gezet worden, opletten met plotselinge bewegingen die de hals laten draaien en het aanschaffen van een tuig in plaats van een halsband kunnen verlichting bieden.